‘We stapten in Engeland in onze boten. Onze boten kwamen steeds dichterbij het strand, onze mannen werden ziek van de zenuwen en van de zee, een man naast mij moest overgeven. Ik zelf was ook erg gespannen, want ik wist niet precies wat ons te wachten stond. Het water was erg ruw, en we kregen veel water over ons heen. Ik zat in de boot van de A compagnie van de eerste golf, en wij moesten als eerste de Duitsers gaan verrassen. We waren nu erg dicht bij het strand en we zagen de Duitse obstakels al liggen, dit kwam omdat we met laag water aan kwamen. Ik was een scherpschutter en hoorde bij luitenant Anderson. We hadden al veel getraind in Engeland, maar nu moesten we nog meer ons best gaan doen. Ons doel was Ohama Beach, dit was een zeer uitgestrekt strand. Op het strand zelf zagen we geen Duitser, maar we kwamen er al snel achter dat ze ons bestookten vanuit de duinen met machinegeweren en tanks. We zaten tot onze nek in het water, en we waren dus lopende schietschijven voor de Duitsers. We bewogen ons kruipend en schietend voort, wat we vaak hadden getraind. We hadden een groot probleem, want we konden de Duitsers niet zien, omdat ze zo goed bedekt waren, maar we moesten gewoon schieten op waar de schoten vandaan kwamen. Ik zat ergens voor in de groep, en zag granaten op me afkomen vanuit een betonnen bunker, ik had nog nooit zulke grote bunkers gezien. Ik vuurde meteen weer terug, terwijl ik nog niet wist wat er allemaal achter mij gebeurde in de groep. Ik zag voor mij bijna niets, alleen maar een paar Franse huizen. Veel mannen uit mijn groep waren al gesneuveld of uitgeschakeld, al gauw zag ik al wat lijken achter mij drijven. Ik raakte zelf al snel door mijn munitie heen. Opeens werd ik geraakt in mijn knokkels. Ik moest toen mijn hand omhoog houden, want het zout van het water zou niet goed zijn voor mijn wond. Het rare was dat ik nauwelijks mijn wond voelde, terwijl het hevig bloedde. Naast me in het water zat Private Henry G. die ook geraakt was door een schot. Hij zei toen tegen mij: ‘Ze zullen ons hier achterlaten als dode ratten.’ Maar daar dacht ik toen nog niet eens aan. Ik probeerde om zover mogelijk naar het strand te komen. Onderweg pakte ik een ander geweer bij een gesneuvelde soldaat, want mijn geweer deed het niet meer. We schoten eigenlijk gewoon een beetje, want we wisten niet eens of we wel wat raakten. Ik ging achter een Tsjechische egel liggen, dat is een stuk staal wat 5 palen heeft. Zo had ik nog een beetje bescherming tegen het spervuur. Ik werd voor de tweede keer geraakt, dit kostte mij de linkerkant van mijn heup. Ik verloor al gauw het vertrouwen dat ik dit zou overleven. Het was echt chaotisch op het strand, overal was geschreeuw en overal, voor en naast mij vielen soldaten dood neer op de grond. Het wachten was nu op de tweede golf met nieuwe troepen. Ik heb het deze invasie gered, maar veel van mijn vrienden zijn bij deze aanval omgekomen, dat waren de echte helden.’

Dit is het verhaal van één van de Amerikaanse soldaten die zou landen op Omaha Beach