De aanval vanuit de lucht.

Bij de aanval van de geallieerden in Normandië had generaal Eisenhower, die opperbevelhebber van de geallieerde invasiestrijdkrachten was, besloten om drie divisies vanuit zee te laten landen die ondersteund werden door twee luchtlandingsdivisies. Maar toen Montgomery (bevelhebber van de grondstrijd krachten) erbij kwam om samen met Eisenhower de invasie te leiden veranderde dat. Montgomery breidde het aantal snel uit tot vijf divisies die op de stranden zouden landen en drie die vanuit de lucht zouden landen. In totaal zouden er 47 verschillende divisies meedoen aan de invasie, waaronder 26 divisies van de Britten en Canadezen en 21 Amerikaanse divisies

In totaal stonden er 150.000 man, 4000 oorlogsvoertuigen en 1200 schepen klaar om te vertrekken. Hiervan zouden 20.000 man door de lucht aanvallen en de rest zou per boot vertrekken richting Normandië. Een paar uur voordat de geallieerden de stranden zouden bestormen werden de geallieerde luchtlandingsdivisies in het binnenland van Normandië gedropt. De luchtlandingsdivisies werden aan beide zijden van de stranden in Normandië gedropt. Zo werd de linker en de rechter flank van de stranden beschermd, en konden de troepen vanuit zee makkelijker het binnenland intrekken.

Aan de linkerkant zouden de Britse 6^de luchtlandingsdivisie landen. Hun doel was het innemen van een aantal bruggen, waaronder de Pegasus brug, in de oostflank van het landingsgebied. Deze bruggen moesten veroverd worden zodat de Duitsers geen versterkingen naar de stranden Sword, Gold en Juno Beach konden sturen. Daarna moest er ook nog een geschutsbatterij bij Merville worden uitgeschakeld. Deze kanonnen konden namelijk de stranden beschieten, en daarom moesten ze uitgeschakeld worden. De Britse luchtlandingen verliepen redelijk volgens plan. Meer dan de helft van de Britse soldaten landde op de juiste plek, en degene die de droppingszone gemist hadden landde maar twee of drie kilometer verderop. De bruggen werden na een kort gevecht veroverd en ook de geschutsbatterij bij Merville werd vrij gemakkelijk veroverd. Na een aantal uur werd het veroverde gebied nog wel aangevallen door de Duitsers, maar het was veilig genoeg om er zweefvliegtuigen te laten landen met extra voorraden.

§2: De aanval vanuit zee.

Zoals eerder in dit hoofdstuk vermeld staat, hadden de geallieerden gepland dat er vijf divisies op de stranden van Normandië zouden landen en drie vanuit de lucht. Die vijf divisies die de stranden zouden bestormen bestonden uit Amerikanen, Britten en Canadezen. De geallieerden hadden de kust van Normandië opgesplitst in verschillende stranden. Dit waren de stranden van links naar rechts Utah, Omaha, Gold, Juno en Sword Beach. Ieder land had zijn eigen strand. De Amerikanen hadden de stranden Utah en Omaha, de Britten hadden de stranden Gold en Sword Beach en de Canadezen hadden Juno Beach. Voor iedereen was het hoofddoel: zo ver mogelijk landinwaarts komen. De geallieerden vertrokken een paar uur nadat de luchtlandingsdivisies waren vertrokken. Ze zouden met zo’n 130.000 man per boot naar de stranden varen om vervolgens te vechten tegen de Duitsers.

Utah Beach:

Dit was het meest linkse strand van alle stranden. Op dit strand gingen de Amerikanen aan land. Het verliep hier vrij gemakkelijk en vlot. De bombardementen, die de geallieerden hadden uitgevoerd om de kust zoveel mogelijk te verzwakken, hadden hun doel geraakt. Daardoor was er dus maar weinig verzet van de Duitsers. Van de 23.000 man die hier aan land gingen, werden er maar 197 gedood. Na een uur konden de geallieerden zonder beschoten te worden het strand betreden en kon de opmars landinwaarts beginnen. Later op de dag maakten de troepen van het strand verbinding met de luchtlandingsdivisies die een paar uur eerder al in Normandië waren geland. Op dit strand was de aanval dus een succes.

Omaha Beach:

Ook op dit strand zouden de Amerikanen landen. Maar in tegenstelling tot Utah Beach hadden de geallieerden het hier wel zwaar te verduren. Dit kwam mede doordat de bombardementen hun doel gemist hadden, dus alle bunkers en kanonnen van de Duitsers waren nog intact. Verder was de 352^ste infanteriedivisie hier gelegerd. Dit was de sterkste divisie van de Duitsers die de stranden bewaakte. Zij zaten boven op de steile kliffen, en hadden zo dus een goed overzicht over het hele strand. De Amerikanen verloren hier meer dan 4000 man en Eisenhower had al op het punt te staan om de aanval op deze plek te stoppen. Maar de overlevenden hergroepeerden zich en ze slaagde erin om de Duitsers te verslaan en zo toch nog hun optocht landinwaarts te beginnen. Dit was het strand waar de geallieerden de meeste verliezen hadden geleden.

Er was ook een kleine divisie van de Amerikanen die als doel had de kanonnen bij Pointe du Hoc uit te schakelen. Pointe du Hoc was een stukje land op een 100 meter hoge klif aan de kust van Normandië dat precies tussen de stranden Utah en Omaha lag. Het was heel belangrijk om dit gebied te veroveren, want de kanonnen konden zowel Utah als Omaha Beach beschieten. Pointe du Hoc werd vrij snel ingenomen, en toen de Duitsers zagen dat de geallieerden er in slaagden om omhoog te komen vluchtten ze landinwaarts. Maar toen de geallieerden boven kwamen waren de bunkers leeg en er was geen kanon te bekennen. Later op de dag ontdekte ze dat de kanonnen een paar honderd meter landinwaarts waren opgesteld, verborgen in een gecamoufleerde stelling met de bemanning in de buurt. De kanonnen stonden gericht op Utah Beach, maar ze werden uiteindelijk toch vernietigd. De aanval op Pointe du Hoc was dus toch wel geslaagd, maar 50% van de divisie die deze aanval moest uitvoeren was verloren gegaan.

Gold Beach:

Dit was het strand waar de Britten zouden landen. Net als op Omaha Beach verliep de landing niet helemaal lekker. Dit kwam onder andere doordat de Duitsers een dorpje dat direct aan zee lag zwaar hadden versterkt met kanonnen. De Britten hadden dus moeite met het veroveren van het strand. En hierbij kwam ook nog dat de Shermantanks vertraging opliepen omdat zij niet goed aan land konden komen. Dit kwam door het weer. Er stond windkracht 5 en er waren hoge golven op zee. Deze tanks konden namelijk zelf varen, maar niet bij zulk slecht weer. Daarom moesten ze per boot naar het strand worden gebracht en dat kostte veel tijd.

Maar ondanks deze problemen slaagden ze er toch in om ook hier aan land te komen. En toen ze het dorpje aan zee veroverd hadden konden de rest van de Britten zonder enige weerstand aan land komen. Hierna konden ze als één geheel landinwaarts trekken. En aan het eind van de dag waren ze al 10 km. landinwaarts gekomen. Op de Canadezen na kwamen zij het dichts bij hun gestelde doelen. Op Gold Beach waren 24.970 mannen aan land gegaan en daarvan werden er bijna 1000 gedood.

Juno Beach:

De Canadezen die hier zouden landen, werden geconfronteerd met 11 zware batterijen van 155mm geschut en 9 middelzware batterijen met 75mm kanonnen, evenals met machinegeweernesten, geschutsbunkers, en een zeemuur die twee keer zo hoog was als op Omaha Beach. Het was dus heel moeilijk om hier aan land te komen, en daarom leed de eerste aanvalsgolf van de Canadezen 50% verlies. Dit was het hoogste percentage doden van alle stranden op Omaha Beach na. Maar na een aantal uur konden ook hier de geallieerden hun opmars landinwaarts beginnen. Tijdens de opmars landinwaarts werd er zelfs verbinding gemaakt met een aantal divisies die op Gold Beach waren geland. Alleen een Duitse Panzer divisie trok het gat tussen Juno en Sword Beach dicht, anders hadden ze ook nog verbinding kunnen maken met Sword Beach. Aan het eind van de dag hadden de Canadezen als enige van alle geallieerden hun doelen aan het eind van de bereikt. Aan het eind van de dag waren er 21.400 Canadezen aan land gekomen, en daarvan verloren er 340 hun leven.

Sword Beach:

Dit was het tweede strand waar Britten zouden landen. Op dit strand ging het heel gemakkelijk, omdat hier de bombardementen een groot gedeelte van de Duitse verdedigingslinie hadden verzwakt. De Britten kwamen met enkele verliezen aan land en konden snel met de opmars landinwaarts beginnen. En daar ging het wel fout. Ze kregen een heleboel weerstand van de Duitsers. En de aansluiting met panzervoertuigen vanuit zee werd vertraagd doordat het vloed was. Het strand was hierdoor maar 15 meter breed en aan het eind van de dag was nog niet eens de helft van alle voertuigen en voorraden aan land gekomen. Tegen het eind van de dag waren ze nog geen 8 km. landinwaarts gekomen. Ze hadden wel de Pegasus brug bereikt, maar één van hun hoofddoelen was Cean bereiken en dat was niet gelukt. Ook de Britten slaagde er niet in om verbinding met de Canadezen op Juno Beach te maken. Op D-day kwamen er op Sword Beach 28.845 man aan land, waarvan er ongeveer 400 de dood vonden.